Etappe 16 - Braamt naar Tolkamer

Etappe 16 gaat eigenlijk van Braamt naar Milligen aan de Rijn, maar om allerhande logistieke redenen, vooral dat Milligen ten zuiden van de Rijn ligt, hebben we deze etappe geeindigd bij Tolkamer. Ongeveer 4,5 kilometer te weinig, maar met 24 kilometer was dit verreweg de langste etappe die dit lange wandelweekend op het programma stond.
Waar de vorige etappe in rechte wegen en landbouwgrond eindigde, begon deze na een klein stukje door Braamt gelopen te hebben meteen al goed; via een zandpad liepen we de beboste heuvels in. Dit 'bosch' (afwisselend Zeddammer, Bergher, Zonder en Korter) strekte zich de eerste 10 kilometer van onze etappe uit. 

Het begin van het bosch.

En het was niet alleen bosrijk, maar ook flink heuvelachtig. Het begon meteen met een fikse klim tot (volgens het boekje) 74 meter boven NAP. Zo tussen de bomen kon je weinig zien van hoe hoog we zaten, je merkte het vooral in je beenspieren bij het klimmen en afdalen. Twee dagen eerder had ik bij station Doetinchem een krant gekocht van een mevrouw die vroeg of we het Pieterpad liepen (blijkbaar een van de weinige redenen waarom mensen in Doetinchem zijn). Naar Millingen was "maar een vlak stuk" wist ze te melden. Nou, voor Nederlandse begrippen was dit zeker niet vlak!

Op de foto minder goed te zien, maar het was echt best steil.

Uiteindelijk kwamen we op de Hulzenberg, een hoogte van 84,6 meter met een indrukwekkende uitkijktoren. Het was inmiddels weer redelijk hard aan het regenen, maar de uitkijktoren had een dak, dus met deze prima timing konden we de bui droog uitzitten met een fantastisch uitzicht over de heuvels en bossen.

Uitzicht richting de Rijnvallei inclusief regen.

Na nog een stukje heuvelachtig bos en hei kruisten we de A12, waarna we eigenlijk in overtreding waren. De route voert hier een klein stukje door Duitsland, waarvoor we technisch gezien een negatieve coronatest bij ons moesten hebben. Nou zijn de regels wat schimmig voor mensen die 'op doorreis' zijn, en we zouden deze paar kilometer eigenlijk alleen in de bossen lopen, dus als de zuinige Hollanders die we zijn hadden we ons deze commerciële coronatest bespaard. Uiteindelijk was er geen verschil te zien tussen het Nederlandse en het Duitse bos en waren de enige mensen die we tegenkwamen ons tegemoet lopende mede-Pieterpadders, maar het voelde toch wel een beetje spannend.

Duits bospad.

Nadat we weer terug in Nederland waren, was het landschap in één keer compleet anders; we waren uit de heuvels gekomen in wat het boekje de 'Gelderse poort' noemt; het dal dat de Rijn in de loop der eeuwen heeft uitgesleten. De overgang was een van de meest abrupte op het hele Pieterpad.

Vlak over de grens hadden de vriendelijke mensen van Spijk een 'uutbloashuuske' voor ons neer gezet, met daarbij een bordje van de afstanden. Dit was het eerste bordje waarop we konden zien dat we over de helft waren. Ergens weet je dat natuurlijk wel, want we zaten al in de derde etappe van het tweede boekje, maar de getallen zo op het paaltje maakten wel dat ik me pas echt realiseerde hoe ver we eigenlijk al gelopen hadden.

Met dank aan de Spijkenaren (Spijkers?).

Spijk is, volgens hun eigen motto, de plek waar de Rijn écht het land binnen komt en nadat we het dorpje door waren kwamen we dan ook op de Rijndijk terecht. Waar we in het bos nog enige beschutting hadden tegen de regen en de wind, liepen we er nu natuurlijk vol in. Ook was er op de dijk niet echt een apart wandelpad, we liepen in de berm van een 80 kilometer weg waar veel grote vrachtwagens beladen met zand op voorbij kwamen razen. Al met al niet de prettigste situatie om in te lopen en ik was blij dat we de etappe voortijdig afbraken in Tolkamer.

Rijndijk met in de verte Kleef.

Dat betekent wel dat we de volgende keer nog een flink stuk langs de Rijn moeten lopen, tot aan het veer in Pannerden, waarna de hele etappe Millingen naar Groesbeek nog volgt. Maar in de zon en zonder wind is dat vast een stuk beter te doen, want ook aan het eind van deze etappe begon ik me af te vragen waarom ik ook alweer ooit aan dat hele Pieterpad begonnen was. Grappig hoeveel invloed de omgeving heeft op hoeveel motivatie je hebt; toen we in de ochtend in dezelfde regen door het bos liepen, vond ik het geen probleem. En uiteindelijk horen de grote rivieren inclusief hun industrie ook bij Nederland, ookal zijn ze misschien niet het mooiste stukje.

Gelopen: 10-5-2021 

Afstand: 18,3 km 

Tijd: 3:47