Etappe 16 - Braamt naar Tolkamer

Etappe 16 gaat eigenlijk van Braamt naar Milligen aan de Rijn, maar om allerhande logistieke redenen, vooral dat Milligen ten zuiden van de Rijn ligt, hebben we deze etappe geeindigd bij Tolkamer. Ongeveer 4,5 kilometer te weinig, maar met 24 kilometer was dit verreweg de langste etappe die dit lange wandelweekend op het programma stond.
Waar de vorige etappe in rechte wegen en landbouwgrond eindigde, begon deze na een klein stukje door Braamt gelopen te hebben meteen al goed; via een zandpad liepen we de beboste heuvels in. Dit 'bosch' (afwisselend Zeddammer, Bergher, Zonder en Korter) strekte zich de eerste 10 kilometer van onze etappe uit. 

Het begin van het bosch.

En het was niet alleen bosrijk, maar ook flink heuvelachtig. Het begon meteen met een fikse klim tot (volgens het boekje) 74 meter boven NAP. Zo tussen de bomen kon je weinig zien van hoe hoog we zaten, je merkte het vooral in je beenspieren bij het klimmen en afdalen. Twee dagen eerder had ik bij station Doetinchem een krant gekocht van een mevrouw die vroeg of we het Pieterpad liepen (blijkbaar een van de weinige redenen waarom mensen in Doetinchem zijn). Naar Millingen was "maar een vlak stuk" wist ze te melden. Nou, voor Nederlandse begrippen was dit zeker niet vlak!

Op de foto minder goed te zien, maar het was echt best steil.

Uiteindelijk kwamen we op de Hulzenberg, een hoogte van 84,6 meter met een indrukwekkende uitkijktoren. Het was inmiddels weer redelijk hard aan het regenen, maar de uitkijktoren had een dak, dus met deze prima timing konden we de bui droog uitzitten met een fantastisch uitzicht over de heuvels en bossen.

Uitzicht richting de Rijnvallei inclusief regen.

Na nog een stukje heuvelachtig bos en hei kruisten we de A12, waarna we eigenlijk in overtreding waren. De route voert hier een klein stukje door Duitsland, waarvoor we technisch gezien een negatieve coronatest bij ons moesten hebben. Nou zijn de regels wat schimmig voor mensen die 'op doorreis' zijn, en we zouden deze paar kilometer eigenlijk alleen in de bossen lopen, dus als de zuinige Hollanders die we zijn hadden we ons deze commerciële coronatest bespaard. Uiteindelijk was er geen verschil te zien tussen het Nederlandse en het Duitse bos en waren de enige mensen die we tegenkwamen ons tegemoet lopende mede-Pieterpadders, maar het voelde toch wel een beetje spannend.

Duits bospad.

Nadat we weer terug in Nederland waren, was het landschap in één keer compleet anders; we waren uit de heuvels gekomen in wat het boekje de 'Gelderse poort' noemt; het dal dat de Rijn in de loop der eeuwen heeft uitgesleten. De overgang was een van de meest abrupte op het hele Pieterpad.

Vlak over de grens hadden de vriendelijke mensen van Spijk een 'uutbloashuuske' voor ons neer gezet, met daarbij een bordje van de afstanden. Dit was het eerste bordje waarop we konden zien dat we over de helft waren. Ergens weet je dat natuurlijk wel, want we zaten al in de derde etappe van het tweede boekje, maar de getallen zo op het paaltje maakten wel dat ik me pas echt realiseerde hoe ver we eigenlijk al gelopen hadden.

Met dank aan de Spijkenaren (Spijkers?).

Spijk is, volgens hun eigen motto, de plek waar de Rijn écht het land binnen komt en nadat we het dorpje door waren kwamen we dan ook op de Rijndijk terecht. Waar we in het bos nog enige beschutting hadden tegen de regen en de wind, liepen we er nu natuurlijk vol in. Ook was er op de dijk niet echt een apart wandelpad, we liepen in de berm van een 80 kilometer weg waar veel grote vrachtwagens beladen met zand op voorbij kwamen razen. Al met al niet de prettigste situatie om in te lopen en ik was blij dat we de etappe voortijdig afbraken in Tolkamer.

Rijndijk met in de verte Kleef.

Dat betekent wel dat we de volgende keer nog een flink stuk langs de Rijn moeten lopen, tot aan het veer in Pannerden, waarna de hele etappe Millingen naar Groesbeek nog volgt. Maar in de zon en zonder wind is dat vast een stuk beter te doen, want ook aan het eind van deze etappe begon ik me af te vragen waarom ik ook alweer ooit aan dat hele Pieterpad begonnen was. Grappig hoeveel invloed de omgeving heeft op hoeveel motivatie je hebt; toen we in de ochtend in dezelfde regen door het bos liepen, vond ik het geen probleem. En uiteindelijk horen de grote rivieren inclusief hun industrie ook bij Nederland, ookal zijn ze misschien niet het mooiste stukje.

Gelopen: 10-5-2021 

Afstand: 18,3 km 

Tijd: 3:47

Etappe 15 - Zelhem naar Braamt

Omdat we in Braamt in een huisje zaten, konden we bij de tweede etappe van het lange weekend mooi 'naar huis' lopen. Dat kwam erg goed uit, want na de zon in de ochtend zouden buien volgen. En dit was niet een etappe om helemaal voor heen en weer te gaan rijden, zoals zou blijken.
Om in Zelhem te komen konden we bij de ingang van het park op een bus stappen die ons naar station Doetinchem bracht, een van de meest troosteloze treinstations van Nederland. Daarna namen we de bus naar Zelhem, met nog twee andere Pieterpad duo's. Er stonden ook mensen klaar bij de bus naar Braamt, dus dit ging duidelijk een drukkere wandeldag worden dan de vorige etappe. Eenmaal in Zelhem bleken er nog drie duo's ongeveer rond dezelfde tijd te starten, waardoor we een groot deel van het begin van de etappe in een treintje liepen, met ongeveer 50 meter tussen elk duo. Normaal gesproken vind ik het altijd irritant als er mensen vlakbij lopen, maar bij het Pieterpad geeft het op een of andere manier een gevoel van saamhorigheid.

Na een stukje door Zelhem kwamen we al gauw weer op de onverharde wegen, die een beetje hetzelfde beeld gaven als in de vorige etappe; veel weilanden en akkers, maar niet in van die saaie rechte hokjes.

Voor ons liepen nog 4 Pieterpad stellen.

Ook vandaag kwamen we weer langs een landgoed, Kasteel Slangeburg, mooi gelegen in vrijwel het enige bos op de etappe. Het was hier wel even zoeken, want het Graafschapspad voegde zich bij het Pieterpad.

Kasteel Slangeburg, inclusief slotgracht.

Na een heel stuk langs de A18, waar we via een tunneltje onderdoor gingen, kwamen we in een klein dorpje waar een restaurantje net het terras geopend had. We hadden dit horeca punt al gespot op de kaart en maakten van de mogelijkheid gebruik om van ons eerste post-lockdown terrasje te genieten. Helaas konden we niet heel lang blijven zitten, want de voorspelde regenbuien bereikten ons al bijna, maar het was een fijne onderbreking.

Nadat het Graafschapspad ons weer verlaten had staken we de Oude IJssel over en kwamen op het laatste stuk van de route, door open velden en op asfalt wegen. Sowieso al niet de mooiste omgeving om te lopen, maar de wind kwam ook pal uit het westen en blies de regen vol in ons gezicht. Tijdens de laatste vier kilometer heb ik me meerdere keren afgevraagd wat hier ook alweer zo leuk aan was, dat Pieterpad lopen. Gelukkig kwam Braamt op een gegeven moment in zicht, waardoor we een duidelijk punt hadden om naartoe te lopen. We konden vanaf het eindpunt zo doorlopen naar ons huisje, om bij te komen met een warme kop thee.

De laatste saaie kilometers.

Ik wist dat het niet de mooiste etappe zou worden (ook zeker niet de lelijkste, trouwens), maar na de dag ervoor al gelopen te hebben en met de regen en wind werd het toch meer afzien dan gedacht. De lol gaat er op dat soort momenten wel echt vanaf, maar gelukkig komen na dit soort dagen ook weer mooie dagen, zowel qua uitzicht als qua weer.

Gelopen: 8-5-2021

Afstand: 17,6 km

Tijd: 3:34

Etappe 14 - Vorden naar Zelhem

Officieel is dit etappe 1 van het tweede Pieterpad deel, maar wij tellen gewoon door!
Na een winterstop van enkele maanden was de tijd gekomen om verder te gaan met onze Pieterpad avonturen. Omdat het steeds verder rijden is naar de start- en eindpunten, wilden we 3 etappes in 1 weekend gaan wandelen. We hadden daarom een lang weekend een huisje gehuurd in Braamt, op een kilometer van het start- en eindpunt van etappe 15 en 16. Maar voor etappe 14 moesten we iets meer moeite doen; eerst met de auto naar eindpunt Zelhem, daarna met de bus naar Ruurlo en vervolgens met de trein naar startpunt Vorden. Dat werd nog even spannend, want de bus kwam in eerste instantie niet, maar uiteindelijk haalden we het allemaal net. Toevallig zaten we in dezelfde bus en trein als een ander stel dat precies hetzelfde programma volgde. Hen waren we in Vorden al snel kwijt, want ze liepen veel sneller dan wij. Verder hebben we een aantal tegenliggers gezien, maar ondanks het mooie weer was het best wel rustig op het pad.

In Vorden moesten we eerst nog de laatste kilometer van het laatste boekje lopen, wat we de laatste keer eraf gesmokkeld hadden, maar daarna konden we echt los. Na een klein stukje door Vorden zelf begon deze etappe zoals de vorigen eindigden; hoge zandgronden, beukenbossen en grote landgoederen. Kasteel Vorden, waar het Pieterpad ooit geopend is, lag net niet helemaal op de route, maar we konden wel mooie plaatjes maken.

Kasteel Vorden in de verte.

Het monument voor Toos en Bertje, de bedenksters van het Pieterpad.

Het overgrote deel van de route was onverhard, zandpaden langs bosranden en weilanden. De uitzondering hierop was het dorpje Linde, inclusief prachtige molen, waardoor ik de rest van de dag Linde met een E van Lucky Fonz III in mijn hoofd had.

Weiland met bosrand

Na nog een dorpje, Varssel, kwamen we in een het enige 'echte' bos van de etappe. Omdat de bomen nog niet echt in het blad stonden was het zelfs in het bos prachtig qua licht en rust. Tegen het eind van het bos hoorden we een vreemd gekrijs, duidelijk een of andere vogel, maar mogelijk ook een roofvogel die zijn nest wilde verdedigen. Uiteindelijk bleek het gelukkig een zwarte specht te zijn, een best zeldzame vogel met een vuurrode kuif.

Het bos, het Oude Schot

Het laatste stuk van de route ging weer door de velden, nog steeds via meanderende wegen, maar het voelde toch al 'industrieler' aan dan het noorden van Gelderland. Gelukkig waren de paden nog wel grotendeels onverhard, mede door een vriendelijke boer waarbij we recht over het erf en langs het veld mochten lopen. Op dit soort punten heb je altijd even een twijfelmoment; het kan toch niet zo zijn dat we zomaar over dit stuk eigen grond mogen lopen? Maar gelukkig zijn er boeren die het prima vinden dat het Pieterpad vol over hun land gaat, waardoor we een mooie groene tocht hadden in plaats van een recht stuk over een asfaltweg.

Vele waarschuwingen, maar wandelaars hebben vrije doorgang.

Eenmaal aangekomen in Zelhem waren we voor we het wisten weer bij de auto en aan het eind van deze eerste etappe van het tweede boekje. Officieel is de afstand 17 km, maar vanwege onze extra afstand van station naar het kasteel kwamen wij op 18. Qua snelheid zaten we op vrijwel exact 5 kilometer per uur, wat toch een stuk sneller was dan onze eerdere wandelingen. Blijkbaar heeft het dagelijkse Ommetje in coronatijd bijgedragen aan een betere wandelconditie.

Gelopen: 7-5-2021

Afstand: 18,0 km

Tijd: 3:37