Pieterpad etappe 3 - Groningen naar Zuidlaren

Na etappe 2 geëindigd te zijn bij mijn huis, konden we etappe 3 natuurlijk ook weer starten vanaf de voordeur. Even richting de Parkbrug over het kanaal lopen, en we konden beginnen. Deze etappe zou langer zijn dan de vorige, namelijk 21 kilometer, maar omdat we het eerste stukje vanaf het station al gelopen hadden was hij uiteindelijk een stukje korter. En het eerste stuk was daardoor voor ons één continue trek naar het zuiden, eerst parallel aan het kanaal en daarna langs de slingerbochten van de Drentse A, met rechts het Paterswoldse meer. Voor mij is dit allemaal bekend terrein; het bordje richting Pieterburen en de Pieterberg, met de bankjes erbij, ben ik al zeker honderd keer langs gefietst in mijn leven, maar nu kon ik hem daadwerkelijk als Pieterpadloper op de foto zetten.

Om het even in perspectief te plaatsen.

We liepen weer in een kleine optocht van vier groepjes, steeds wisselend van volgorde; na een tijdje achteraan gelopen te hebben haalden we de anderen in en kwamen als eerste Haren binnen. De rest van de toch bleef het een beetje stuivertje wisselen met deze groepjes en nog twee groepjes die we later tegen kwamen. Ook kwamen we twee wandelaars tegen die duidelijk onderweg ook kampeerden, en met volle bepakking de toch ondernamen. Het is leuk dat zoveel mensen het pad lopen, maar zeker als ze nogal luidruchtig zijn in hun gesprekken is het soms wat jammer van de mooie natuur waar je ook door loopt.
Na een klein stukje Haren doken we de polders en weilanden ten zuiden van Haren in, en daarna de eerste echte bossen van het hele pad. Je kon aan alles merken dat we op de Hondsrug waren, met overal stuifzand en soms vrij grote hoogteverschillen naar links of rechts.

Ergens tussen Haren en Glimmen.

Na het oversteken van de spoorbrug bij Onnen kwamen we echt in bekend terrein terecht; de Appèlbergen (ik zet het accent er expres op, omdat sommigen denken dat dit gebied iets met bergen van appels te maken heeft, terwijl het gaat om een oude appèl plaats). Dit is een heide/veen gebied even ten zuiden van de stad, waar ik regelmatig heb gewandeld. Gelukkig liepen we achter twee onzekere oudere dames aan die constant vroegen of ze nog de goede kant op gingen, anders waren we uit automatisme doorgelopen via onze normale route en hadden we een Pieterpad afslag gemist.
Na al de hele tijd dreigende grijze luchten gehad te hebben werd het weer nu echt vies druilerig, met af en toe flinke windvlagen. In het bos was het niet zo te merken, maar langs het veen in de Appèlbergen kregen we de volle laag. Tijd om het paviljoen op te zoeken en op te warmen met een kop thee en een pannenkoek.

Een druilerig Grote Veen in de Appèlbergen.

Het weer werd er helaas niet beter op, en het open stuk tussen de Appèlbergen en het Noordlaarderbos kregen we af en toe de volle laag van wind en regen. Het Noordlaarderbos is ook zo'n plek waar ik zelf regelmatig ga wandelen; nu liepen we niet echt door het bos maar langs de rand, langs het NIVON huis dat vanwege alle corona perikelen gesloten was. Daarna kwamen we in een bijna on-Hollands glooiend gedeelte, met smalle zandpaden kronkelend door de velden. Om duidelijk te maken dat we nog steeds in Nederland waren, stonden deze velden dan wel helemaal vol met wiet (eigenlijk hennep).

Idyllisch paadje en wietveld.

Vlakbij de route kwamen we de eerste hunebedden tegen, G1 in Groningen en vlak over de provinciegrens nog D1 en D2 in Midlaren. Het weer was er helaas niet naar om een omweg langs de steenhopen te maken, en zo kwamen we op de lange rechte weg door de graanvelden richting Zuidlaren. Dit deed ergens wel denken aan etappe 2, maar toch is het landschap op de zandgronden van Drenthe net anders dan op de kleigronden van Groningen. Waarschijnlijk is het toch het lopen op zand dat dit aangenamer maakt dan al die asfaltwegen ten noorden van Groningen.

De finish in zicht, met twee andere loopgroepjes voor ons uit.

Na dit laatste stuk door de velden kwamen we Zuidlaren in, wat in al zijn toeristische glorie voor ons lang. De bushalte naar Groningen was op de Brink, precies het eindpunt van deze etappe, en binnen een kwartiertje waren we weer terug op het Hoofdstation. Het was geen typische wandeldag en normaal gesproken was ik met dit weer waarschijnlijk binnen gebleven. Dat geeft dan ook meteen de meerwaarde van zo'n langeafstandswandeling; omdat we proberen elke week een etappe te doen, ga je er toch eerder op uit. En als je het dan gelopen hebt, voel je je extra voldaan.
Na deze etappe had ik vrijwel nauwelijks spierpijn, terwijl ik na etappe 2 toch behoorlijk last van mijn benen had. Blijkbaar wennen je spieren er toch vrij vlot aan, als je structureel meer dan 20 kilometer achter elkaar gaat lopen. Dat geeft de burger weer moed!

Gelopen: 4-7-2020
Afstand: 20,4 km
Tijd: 4:20