Etappe 9 - Hardenberg naar Ommen

Omdat we ergens tussendoor een weekend niet hadden gelopen, moesten we om goed uit te komen 2 etappes in 1 weekend lopen. Het weer was nog steeds niet helemaal fantastisch, met 's ochtends regenbuien en 's middags rond de 28 graden, maar wie Pieterburen heeft gezegd, moet ook Hardenberg - Ommen zeggen. Gelukkig liggen die twee plaatsen weer heel fijn op dezelfde spoorlijn, dus reden we naar Ommen en stapten het perron op waar al twee Pieterpadders klaar zaten voor de trein. "Gaan jullie ook naar Holten?" vroegen zij. Dat gaf even verwarring alom, want Holten is twee etappes naar het zuiden, en wij namen de trein naar het noorden om naar het zuiden te lopen. Maar uiteindelijk bleek dat je om naar het zuiden te gaan op dit stuk spoor daadwerkelijk eerst naar het noorden en oosten moet, en konden we met een gerust hart in de trein stappen.

Aangekomen in Hardenberg moesten we eerst de kilometer terug naar het marktplein lopen, en daarna de route terugvinden. Ondanks de prachtige wandelnetwerk Overijssel bordjes was het begin weer een lastige speurtocht; het lijkt bijna alsof de markeringen in de plaatsen door mensen weg gehaald worden. Maar uiteindelijk vonden we het pad, staken met een brug de Vecht over, en liepen een heel stuk langs een nieuwbouwwijk door een soort parkje aan het water. Daarna gingen we gelukkig gauw de velden in, met hier en daar een bosje. Hardenberg en Ommen zijn beide toeristische centra, maar de stukken ertussen kunnen er ook wat van; overal campings, boerengolf en B&Bs. 

Landelijk doorkijkje.

Na het toeristische gebeuren rond Rheeze kwamen we op een onverhard pad door het bos (dat weer 'Diffelerveld' heet, omdat het ooit daadwerkelijk een heideveld was dat beplant is met bomen). Dit was een welkome verademing, want het was intussen opgeklaard en al behoorlijk warm. Midden in het bos moesten we de N36, waar auto's en vrachtwagens rustig 100 km/uur rijden, oversteken. 

Rechte zandpaden langs rechte rijen bomen.

Na dit eerste bos kwamen we bij 'De stuw bij Junne', die al uitgebreid aangegeven stond en op zichzelf ook een soort toeristische attractie bleek te zijn. De stuw is aangelegd omdat men erachter kwam dat het toch niet zo'n heel goed idee is om een rivier helemaal recht te trekken; in de winter heb je wateroverlast en in de zomer stroomt het te snel weg. Dan maar een stuw erin, met een vistrap er naast zodat de vissen ook nog stroomopwaarts kunnen komen.

'Afgestorven' arm van de Vecht, met in de achtergrond de rivier en de stuw.

Na de stuw liepen we het tweede bos deel in, dat mooi ten zuiden van de Vecht langs slingerde. Hier was het vreemd genoeg een stuk rustiger, terwijl het bos zelf mooier was; het pad slingerde tussen de bomen, er waren nog verschillende kleine stukjes heide te zien, en ook kleine hoogteverschillen die een voorbode waren voor de Sallandse Heuvels waar we naartoe liepen. Maar hier kwamen we vrijwel geen andere mensen tegen.

Dat veranderde zo gauw we het bos uit kwamen en langs de spoorlijn en later langs de weg richting Ommen liepen. Wat een drukte. Overal groepjes fietsers druk in gesprek en zonder enig oog voor de andere mensen of natuur om hen heen. Het was inmiddels drukkend warm, de omgeving was niet heel uitnodigend en je moest constant opletten of je niet aangereden werd, zowel door fietsers als later door automobilisten die zonder op of om te kijken over de zebrapaden zoefden. Niet echt een heel fijn einde aan de etappe.

Combineren kun je leren, ook bij LAWs.

Nadat we op het eindpunt waren, bij de brug over de Vecht in Ommen waar we definitief afscheid namen van de rivier, zijn we nog 800 m doorgelopen naar het station van Ommen, dat een eind buiten het centrum ligt. Dit was al het eerste stukje van etappe 10 en het scheelde ons de volgende keer de toeristische drukte.

Dat was eigenlijk het grootste bezwaar aan de etappe; dat je door zulke toeristische hotspots komt, dat je eigenlijk geen oog hebt voor het pad waar je op loopt. Verder was het eerste bosrijke deel niet heel interessant, vergelijkbaar met het stuk rondom Sleen, terwijl het tweede heuvelige bos juist wel mooi was. En we hadden gewoon pech met het weer; drukkend warm na fikse regenbuien is geen ideaal wandelweer. Het voelde een beetje als een 'tussen etappe', de overbrugging van de Vecht naar de Sallandse Heuvelrug.

 
Gelopen: 21-8-2020
Afstand: 21,9 km
Tijd: 4:41