Pieterpad etappe 7 - Sleen naar Coevorden

Etappe 7 was de laatste etappe waarin we daadwerkelijk het ritme van 'elke week een etappe' konden volhouden, maar omdat ik daarna op vakantie ging heeft het even geduurd voor ik dat hier kon rapporteren. Dit weekend slaan we een keertje over, want 34 graden is toch wat veel van het goede om bij te gaan wandelen. Maar natuurlijk prima om verslag te doen van vorige keer.
Vorig weekend liepen we van Sleen naar Coevorden, wat voor de start wat logistieke ingewikkeldheden met zich mee bracht. Dit is de etappe die een aantal andere lopers die ik ken nog moeten doen, omdat er nauwelijks een goede verbinding tussen begin- en eindpunt te vinden is. Gelukkig wonen mijn ouders in Emmen, dus na een kopje koffie vertrokken we met twee auto's richting Coevoerden, om daarna met één auto door te rijden naar Sleen. Onderweg zagen we de gitzwarte, laaghangende wolken van de enige voorspelde bui van die dag al hangen; volgens de regenradar een rode vlek met daarin een zwarte vlek, die eerst om half 12 zou vallen, toen om 12 uur, en toen om half 1. Om klokslag 12 uur (de laatste starttijd die we ooit gehad hebben) stonden we in Sleen voor de kerk, het beginpunt van de route. We besloten gewoon te gaan lopen, na ongeveer een halfuur zouden we precies in een bosje zijn, waar we zouden kunnen schuilen voor de regen. Dat er ook onweer in de bui zou kunnen zitten, negeerden we maar even.

Het eerste stuk van de route is een rechte lijn Sleen door; niet de interessantste plaats waar we tot nu toe doorgelopen zijn. Rond half 1 waren we inderdaad in het bosje, waar een stel kinderen een boomhut had gebouwd. Een snelle blik op de regenradar liet zien dat de gevreesde bui in tweeën was gebroken, nu bestaande uit twee rode vlekken met daarin zwarte vlekken, die precies ten noorden en ten zuiden van ons langs gingen. Een paar druppels, dat was alles wat we gevoeld hebben. Later ontdekten we hoeveel geluk we hebben gehad, want het was echt een ontzettend zware bui, maar dat wisten we toen nog niet.

De noordelijke bui, met een ironische sproei installatie.

De route voerde door suikerbiet- en aardappelvelden tot we bij de Jongbloedvaart kwamen, die we volgden tot we bij de Verlengde Hoogeveensche Vaart kwamen. Hieruit bleek nog iets meer dat 'water' het thema van deze etappe was. De Hoogeveensche Vaart voerde ons door Holsloot, wat ik zelf vooral kende als een knooppunt op de snelweg, maar ook daadwerkelijk een plaatsje bleek te zijn. Hier waren drie draaibruggen over het water die door een ongeïnteresseerde puber bediend werden voor alle (vooral Duitse) bootjes.

Bootje op de Vaart.

Daarna was het weer vooral door de velden, door Den Hool en Den Haar en Dalerveen. We kruisten het Drostendiep, waarvan het boekje vermeldde dat het 'niet meer dan een flinke sloot!' was, terwijl wij het toch een aanzienlijke waterweg vonden. Het grootste deel van de route ging over asfalt, met auto's die met 80 kilometer per uur aan kwamen stormen en soms op het laatste moment pas uitweken. Niet een heel fijn stukje van het Pieterpad. Het was inmiddels zonnig en warm; dit keer hadden we gelukkig wel aan zonnebrand en zonnebrillen gedacht, want er was weinig beschutting.

Rechte asfaltwegen langs oneindig grasland.

Gelukkig konden we op een gegeven moment afslaan naar een schelpenpad langs datzelfde Drostendiep, waardoor we verder van de weg af liepen. Omdat we behoorlijk laat begonnen waren, hadden we niet verwacht nog mede-Pieterpadders te zullen zien, maar zoals zo vaak liepen we deze laatste kilometers weer in colonne; twee andere stellen en een wandelaar alleen. Die laatste liep met bepakking en in een heel traag tempo, maar omdat hij ruim twee meter was bleef hij ons toch een hele tijd voor.

De 'flinke sloot' als enige natuurlijke stukje op de route.

Na weer een asfaltweg en een stukje onverharde weg dat pal langs een N-weg liep, kwamen we in Coevorden, waar de route vrijwel dwars doorheen ging. Het pad volgt de zigzag route van de oude vestingwerken en kwam uiteindelijk uit bij het station, waar we onze auto konden weerzien.

Hoe oninspirerend de vorige etappe ook was; deze was eigenlijk nog een tikje erger. Etappe 6 was vooral veel bos, maar dat voelde als daadwerkelijk door de natuur lopen. Deze etappe heeft op het bosje met de boomhut na geen enkele beschutting, het is echt alleen maar aardappel-, suikerbiet- en grasvelden, zo ver het oog reikt. Misschien maken al die mensen die deze etappe eerst overslaan nog niet zo'n heel gekke keuze. Dit was de laatste etappe in het blokje 'Het Drents Plateau'; etappe 8 is in het blokje 'Het Vechtdal'. Ik hoop dat dat weer wat meer onverharde wegen door de natuur zal geven, als we Drenthe achter ons laten en Overijssel in lopen.

Gelopen: 2-8-2020
Afstand: 21,6 km
Tijd: 4:35