Pieterpad etappe 6 - Schoonloo naar Sleen

Etappe 6, eentje met belangrijke cijfers. Met 24 kilometer is het de langste etappe van Pieterpad deel 1, maar het zou ook de etappe zijn waarin onze totale afstand over de 100 km zou gaan, en onze totale looptijd over de 24 uur. Omdat het in het weekend slecht weer zou worden, werd het ook de eerste etappe die we op een doordeweekse dag (vrijdag) zouden lopen. Ik was benieuwd of dat zou betekenen dat er meer, of juist minder wandelaars zouden zijn.
Maar eerst moesten we naar Sleen, om de auto te parkeren en de bus terug naar Schoonloo te nemen. Google vertelde ons dat we de A28 naar het zuiden moesten nemen, en dan bij Beilen eraf en met de N381 richting Emmen. Helaas had ik niet heel goed opgelet, en reed vrolijk door naar Hoogeveen, waar ik enigszins nattigheid begon te voelen over de nog te rijden afstand en de tijd tot de bus uit Sleen zou vertrekken (een bus die in de vakantie periode 1 keer per uur rijdt). Inderdaad, dat gingen we nét redden; we zouden 1 minuut voor de bus vertrok aankomen. Na iets boven de snelheid rijden en een super slordige inparkeeractie renden we naar de bushalte. Geen bus. Twee minuten later; nog steeds geen bus. Net toen we aan het vloeken waren op buschauffeurs die doodleuk te vroeg vertrekken en het voor ons wandelaars onmogelijk maken om ze te halen, kwam de bus, vier minuten te laat. Maar goed, het scheelde een hoop gedoe.

Uiteindelijk waren we tegen elf uur in Schoonloo, waar het terras bij Hegeman uitgestorven was, want onze start viel midden in een van de plensbuien die de hele ochtend over trokken. Het eerste stuk van de route, door velden bij het dorp, was dan ook in een grauwe regensluier.

Velden, met in de verte het Schoonloer Veld.

Vrij snel daarna liepen we het bos in, dat vreemd genoeg het Schoonloer Veld heet. Maar ook dit bos is weer aangelegd door duizenden tewerkgestelden die de heide ontgonnen, de grote zwerfkeien uit de grond haalden, ze opbraken om wegen aan te leggen, en in de vakken ertussen bomen plantten. Voor een deel is dit nog echt productiebos, met lange brede paden en bomen in kaarsrechte rijen, maar gelukkig zijn er ook stukjes die wat 'wilder' mogen zijn. En tussen de bossen zijn hier en daar nog hele kleine stukjes die herinneren aan hoe het landschap er vroeger uit zag; kleine open stukjes met heide en vennen. Maar het was vooral bos, deze etappe.

Brede wegen door oneindige rijen bomen.

Stukje heide in het bos (de Meeuwenplassen).

Ter hoogte van het Heerenkamp passeerden we de 100 kilometer. We gaven elkaar een high five... en liepen door. Het voelde een beetje als een anti climax, maar 100 km op een totaal van bijna 500 is nog maar 20 %. Plus, we moesten nog zeker twee derde van de etappe lopen.
De derde kaart van de route was 7,1 km, verreweg de langste 'losse' kaart die we tot nu toe gelopen hadden. En doordat het steeds eindeloos bos was, had je niet echt een gevoel van waar je was op de route, en of het een beetje opschoot. Gelukkig staken we op een gegeven moment het Oranjekanaal over, dat gaf een duidelijk herkenningspunt en ook het gevoel dat we weer een stuk route achter ons konden laten.

Oranjekanaal richting Emmen.

Inmiddels was de lucht al even opgeklaard en na de regen werd het flink warm en broeierig. Met zulk weer was het niet erg om de hele dag door de bossen te lopen, met soms een pad langs de weilanden. Ook omdat we vanwege de grauwe en regenachtige start van de dag er niet aan gedacht hadden om ons in te smeren, of zelfs een zonnebril of pet mee te nemen.
Het liep inmiddels ook tegen tweeën en dit was helaas weer een route met erg weinig bankjes. We waren onderweg al een aantal tegenliggers met volledige bepakking tegen gekomen, waarvan sommigen in de berm gingen zitten om uitgebreid te lunchen, met het opwarmen van van blikjes op hun gasstelletje. Zo ver wilden wij niet gaan, maar gewoon even zitten uitblazen zou wel fijn zijn. Op het punt waar weer een Pieterpad bord stond (Pieterburen zogenaamd 94 km, maar wij zaten toen volgens de app al rond de 105) waren ook twee bankjes, maar beide al bezet door andere lopers. We liepen dus door, en kwamen na nog een kilometer een bankje tegen aan de rand van weer een klein heideveld met een vennetje. De ideale lunchplek.

Het lunchven.

Maar na 20 minuutjes gezeten te hebben, viel het opstaan en verdergaan wel zwaar. Ik ben niet zo goed in lange pauzes, mede omdat je daarna altijd meer moeite hebt om weer op gang te komen. Maar we hadden nog flink wat kilometers te gaan. Langs het Pieterpad monument voor de Pieterpad bedenksters, langs de Galgenberg waar vroeger mensen opgehangen werden, nog steeds door het bos. Zoals tot nu toe vrijwel elke etappe gebeurde kwamen alle wandelaars weer ongeveer bij elkaar, en het laatste stuk liepen we met 4 wandelstellen in een optocht. Naast de wandelaars in volle bepakking, die vooral van zuid naar noord leken te lopen, waren er toch behoorlijk wat andere lopers. Misschien omdat het vakantietijd is, maar het leken er niet meer of minder dan op de weekenddagen.
Nadat we onder de N381 door waren gegaan kwamen de laatste 4 kilometers; volgens de kaart over asfaltweg en door open veld. Zo zonder zonnebril en pet zou dit wel even flink doorbijten zijn, ook over het asfalt met al 20 kilometer in de benen. Uiteindelijk waren er gelukkig wel wat bomenranden langs de wegen, dus we zijn niet echt levend verbrand, maar op zo'n lange etappe zou het wel leuk zijn om een wat inspirerender einde te hebben.

De laatste kilometers, in de verte de kerktoren van Sleen.

En dat is eigenlijk een beetje hoe de hele etappe was; niet heel inspirerend. Veel bos, veel van hetzelfde. Niet echt een aanrader. Gelukkig wel veel zandpaden en af en toe en onderbreking door de heide, maar 24 kilometer door dit soort landschap is wel lang. De volgende etappe belooft 21 kilometer door de open velden, dat is op zich een welkome afwisseling na twee etappes bos. Maar dan ga ik niet weer mijn zonnebril vergeten.

Gelopen: 24-7-2020
Afstand: 24,0 km
Tijd: 5:03